Jesienią 1620 r. całą Rzeczpospolitą poraziła straszliwa wieść: „Wojsko koronne zniesione doszczętnie w Wołoszech (tj. Mołdawii — przyp. L.P.), hetman wielki zabity, hetman polny w jasyrze. Orda tatarska wpadła w granice koronne!" Trybun opozycji szlacheckiej, wojewoda sandomierski Zbigniew Ossoliński, zapisał wtedy w Pamiętniku: „Praeceps consilium (nieubłagane przeznaczenie) pokarało, tak i nas po ich (wojska koronnego przyp. L.P.) zgubie niewypowiedzianie zamieszawszy
i niesłychanymi trwogami wszystką prawie Koronę napełniwszy, do niewymownych szkód, a ledwie nie do ostatniego zniszczenia, przywiodło. Skinderbasza (Iskender pasza, bejlerbej oczakowski — przyp. L.P.) albowiem z Gałgą tatarskim (kałgą sułtanem Dewletem Gerejem — przyp. L.P.) tak niespodziewaną, sławną wiktoryją z naszych otrzymawszy, bo choć nie wielkie wojska porazili, lecz że w nim oba hetmany, sławne pułkowniki, przednie rycerze et florem militiae (i kwiat wojska) Ukrainy, pobili, powiązali, jako na naszą stronę serca wszystkich na ten czas upaść musiały, tak tam tym poganom niezbędne serca wielkie na nas uczyniły, co i skutkiem zaraz się pokazało, Skinderbasza abowiem.
Авторы: Leszek Podhorodecki
